Rozdział IV

Znowu zatrzymali się wśród tłumu ludzi, zgromadzonego przy lewej burcie. Ponad głowami stojących przed nimi pasażerów Kitty nie widziała niższego stopniem oficera, ale doskonale go słyszała. Wzywał do siebie kobiety i dzieci, starając się zapełnić łódź, zanim rozpocznie się wodowanie.

Znowu było za dwadzieścia druga. Wtedy jeszcze nie wiedzieli, jak niewiele czasu im zostało, choć statek przechylał się coraz bardziej, a płynąca w ich stronę z szaleńczą prędkością Carpathia pół godziny później miała odebrać ostatnią rozpaczliwą wiadomość o zalanej maszynowni. Później zapadła cisza, bo przy radiotelegrafie nie został nikt, kto mógłby nadawać. Nie było zresztą już o czym nadawać. Przecież właśnie tonęli dziobem w dół.

— Do przodu, Kitty, idź do przodu. — Została pchnięta przez Patricka, który nie odstępował jej na krok, odkąd obudził ją po północy i kazał szybko ubrać się w ciepłe rzeczy. Miał wtedy zimne dłonie. Kiedy zapytała dlaczego, odpowiedział, że przed chwilą był na górze i dotykał lodu. Nie docierało do niej, skąd wziął o tej porze lód i po co go dotykał. — Graham, masz przypilnować Kitty, rozumiesz? — zwrócił się do pokojówki.

Znowu wydawało jej się, że tam była. Znaleźli się przy relingu, wyraźnie słyszała krzyki zaczerwienionego z wysiłku oficera, jedną nogą stojącego w łodzi, a drugą na pokładzie. Pomagał starszej kobiecie, ubranej w drogie, narzucone na piżamę futro, a ona zapytała, czy jej mąż mógłby wsiąść razem z nią. Oficer stanowczo odmówił, mówiąc, że wpuszczają tylko kobiety i dzieci.

To wydało się Kitty dosyć rozsądne. Jej tata zawsze powtarzał, że kobiety miały skłonności do siania niepotrzebnej paniki, należało się ich więc jak najszybciej pozbyć z pokładu, żeby mężczyźni mogli spokojnie pomyśleć nad rozwiązaniem. Ciekawe, gdzie tata się teraz podziewał. Zgubili go, kiedy przy prawej burcie dowiedzieli się, że wszystkie szalupy zostały już spuszczone na wodę.

Nie zdążyła już pomyśleć o niczym więcej, bo Patrick pchnął ją w stronę oficera, stojącego z wyciągniętą, gotową do pomocy damom ręką. Obrzuciła go oburzonym spojrzeniem i, nie zważając na tłoczących się wokół ludzi, odwróciła się w stronę brata.

— Nie idę bez ciebie — oznajmiła stanowczo.

Normalnie by się roześmiał. Zawsze go bawiła, kiedy próbowała postawić na swoim, ale nie dziś.

— Idziesz — odparł i, na znak, że nie zamierzał się z nią dłużej kłócić, sięgnął do kieszeni swojej ciepłej, wełnianej marynarki, z której wyciągnął kieszonkowy zegarek, ten, który dostał od taty na jedenaste urodziny i od tamtej pory się z nim nie rozstawał. — Masz. Oddasz mi, kiedy zobaczymy się w Nowym Jorku — powiedział, wciskając go w dłoń Kitty.

Zaczęła protestować, ale Patrick połączył siły z obsługującym łódź oficerem i Graham, i razem praktycznie wepchnęli ją do łodzi, w której służąca trzymała ją mocno, żeby nie wyskoczyła z siedzenia.

Łódź zachwiała się gwałtownie — oficer zaczął luzować liny, by spuścić ją na wodę i zająć się kolejną, wokół której już zrobił się okrutny zamęt. Kilku mężczyzn rzuciło się, by mu pomóc i szalupa zaczęła gwałtownymi skokami schodzić coraz niżej. Kiedy znalazła się w wodzie, ktoś zaczął wiosłować.

Światła na całym statku wciąż się świeciły. W ciemne, spokojne i usiane milionami jasnych gwiazd niebo, na którym nie było widać księżyca, wystrzeliła biała rakieta.

Oddalające się głosy pozostałych na pokładzie pasażerów tłukły się w głowie Kitty, kiedy znowu obudziła się w środku nocy w swoim łóżku, w miękkiej, pachnącej latem pościeli. Cała zlana potem, z szeroko otwartymi ze strachu oczami, oddychała ciężko, próbując się uspokoić. Nie musiała sprawdzać godziny, wiedziała, że było po północy — o tej samej godzinie obudził ją Patrick na statku. Bała się jednak otaczającej ją ciemności, chociaż wiedziała, że tutaj nic nie może się jej stać. Podniosła się z poduszek, odgarnęła na bok cienką kołdrę, pod którą zrobiło jej się za gorąco i zapaliła stojącą na stoliku przy łóżku lampę. Abażur zachwiał się, na ścianach zatańczyły cienie.

Przez te powtarzające się sny, z których każdy zaczynał się w innym miejscu, ale zawsze kończył na wystrzelonej w niebo białej rakiecie, powoli przestała odróżniać to, co naprawdę wydarzyło się tamtej pamiętnej nocy od tego, co nigdy nie miało miejsca i było jedynie wytworem jej wyobraźni. Patrick na pewno dał jej swój zegarek — traktowała go od tamtej pory jak największy skarb i przed snem odkładała na szafkę nocną, żeby w każdej chwili móc wyciągnąć rękę i sprawdzić, czy na pewno tam leżał. Nawet teraz, gdy położyła się z powrotem na poduszce, widziała odbijające się w połyskującym metalu żółte światło.

Miała wrażenie, że bardzo chciało jej się spać, ale była pewna, że już nie zaśnie. Nie wiedziała, co było gorsze — głosy, które wciąż słyszała, czy obrazy, które przemykały jej przez oczami.

Zgromadzeni w środku nocy przy wielkich schodach pasażerowie pierwszej klasy i ogromna szklana kopuła nad ich głowami. Benjamin Guggenheim ze służącym przy boku, sadowiący się na krześle w swoim najlepszym wieczorowym stroju. Dwie wyrzeźbione w ciemnym drewnie nimfy, spoglądające na tarczę zegara nad wielkimi schodami. Młoda dziewczyna, trzymająca pod rękę swojego męża, która na pytanie stewarda, chcącego zaprowadzić ją do łodzi, odparła, że razem z mężem zaczęła tę podróż i, jeśli będzie trzeba, razem z nim ją zakończy. Mała Loraine Allison, która potem okazała się jednym straconym dzieckiem w pierwszej klasie, wczepiona na pokładzie spacerowym w spódnicę matki, Milton Long, przyznający do pewnego siebie Jacka Thayera, że nie bardzo umiał pływać, kręcący się przy łodziach ratunkowych Bruce Ismay, podobno zrugany przez marynarza tuż po zderzeniu za to, że bardziej przeszkadzał, niż pomagał. I jeszcze trzy mówiące z mocnym, irlandzkim akcentem dziewczyny, tłumaczące w biegu napotkanemu znajomemu, że steward nie chciał przepuścić ich przez drzwi. Niewiele starsza od Kitty Madeleine Astor, wsiadająca do łodzi w jasnej, lśniącej sukni, tej samej, którą miała na sobie przy kolacji, jakiś dobry oficer, zachęcający trzymającego na rękach zawinięte w koc dziecko mężczyznę do wejścia do łodzi razem z żoną.

Po powrocie do Anglii Kitty przeglądała ze ściśniętym gardłem zachowane przez służbę gazety, które każdego ranka przywoził do Somersett House chłopiec z Iver i czasem, oczywiście jedynie w przypadku pasażerów z pierwszej klasy, potrafiła połączyć nazwisko z twarzą oraz konkretną sytuacją, z reguły taką, która wydarzyła się już po zderzeniu. Zawsze jednak kończyła przeglądanie listy na nazwiskach zaczynających się na S, bo nie potrafiła zmusić się, żeby czytać dalej i zobaczyć tam własne.

Leżała tak znowu, w kolejną noc, więcej niż dwa miesiące po katastrofie, a czasem, kiedy patrzyła w ciemny kąt swojego pokoju, do którego nie docierało przytłumione przez abażur światło, myślała, że powinna była zostać na statku, oddać swoje miejsce w łodzi ratunkowej komuś, kto miałby lepszy powód, żeby je zająć.

Raz podzieliła się tą myślą z Cormakiem. To było ledwie dwa dni po tym, jak wróciła do domu, a ona do tej pory czuła się niewyobrażalnie głupio, że wypłakała się wtedy w jego rękaw, a potem, kiedy prawie nakrzyczał na nią, oburzony, że w ogóle mogła miewać takie głupie myśli jak te, że niepotrzebnie przeżyła katastrofę, było jej podwójnie wstyd. On za to w ogóle nie wstydził się, że podniósł głos na młodą damę, z której bratem przyjaźnił się dzięki łasce ich ojca.

Na usianym milionami jaśniejących w oddali gwiazd niebie, takim samym, jak wtedy, kiedy tonął Titanic, księżyc jawił się nieśmiało jedynie jako cienki, ledwie widoczny rogalik. Kitty dostrzegła jego zarys poprzez powłóczyste zasłony, falujące pod wpływem delikatnych podmuchów ochłodzonego po parnym dniu powietrza. W kącie pokoju, obok prowadzących do garderoby drzwi, stała toaletka z dużym, owalnym lustrem, w którym, mimo panujących wokół ciemności, odbijał się zarys łóżka z porozrzucaną na wszystkie strony pościelą. Kitty znowu uniosła się na poduszkach i zaraz pożałowała tej decyzji, bo gdy tylko znów popatrzyła w stronę lustra, ujrzała w nim nie tylko swoją rozczochraną głowę, ale przede wszystkim udręczoną twarz i osowiałe spojrzenie.

Była zmęczona.

Testament ojca, odczytany na początku maja, był dokładnie taki, jak człowiek, który go spisał. Krótki, zwięzły i na temat, w kilku prostych zdaniach wyczerpywał wszystkie zagadnienia oraz został tak sprecyzowany, że nikt nie mógł mieć nawet najmniejszych wątpliwości, co do woli Jacoba Somersetta. W przypadku jego śmierci cały nagromadzony przez lata ciężkiej pracy majątek przejmował Patrick, który mógł również zadecydować o losie swojej młodszej siostry. Gdyby jednak coś stanęło na przeszkodzie i Patrick nie mógłby lub nie zdecydował się podjąć roli dziedzica, zostawał nim Rainier, jedyny syn starszego z przyrodnich braci Somersettów, przebywającego od dwudziestu lat w Indiach Johna. Później dziedziczył każdy, nawet ciotka Ethel, której Jacob wyjątkowo nie znosił, ale nie Kitty. Najważniejsze dla niej było jednak to, że w każdym z przewidzianych przypadków pozostawała całkowicie zależna od woli krewnych, bo prawo miała tylko do swojego nazwiska.

— Tak jakby… Zostałam wydziedziczona — stwierdziła Kitty, kiedy na początku czerwca wraz z Cormakiem opuścili budynek, w którym mieścił się gabinet notariusza. Złapała go za rękę i ścisnęła tak mocno, że aż zdziwił się, skąd w tej niepozornej istotce znalazło się tyle siły. — Oni siedzą sobie w tych Indiach i dostali wszystko, a ja nie mam nic! — dodała oburzona, mając w nosie, że znajdowali się na środku ruchliwej ulicy i zwracali na siebie zdecydowanie zbyt wiele uwagi.

Cormac tylko wzruszył ramionami, nie bardzo wiedząc, co powinien zrobić. Mógł spróbować za pomocą kilku ładnie dobranych słów wmówić Kitty, że nie miała się czym martwić, ale sam za bardzo w to nie wierzył. Mógł też postarać się wymyślić, co by było gdyby, jednak nie znając Johna Somersetta zapewne znacznie minąłby się z prawdą. Zresztą, gdybanie nigdy nie było jego mocną stroną. Miał oczywiście swoje podejrzenia, tak samo jak każdy, kto znał sprawę. Domyślał się również, że Kitty mogłaby podzielać jego zdanie, jednak brukowana uliczka w samym środku Londynu zdecydowanie nie sprzyjała poruszaniu pewnych tematów.

Przestąpił więc niecierpliwie z nogi na nogę, posłał Kitty spojrzenie, które wyraźnie mówiło: „chodź już stąd”, po czym poprowadził ją przez zmierzający we wszystkich kierunkach hałaśliwy tłum londyńczyków.

Kitty domyślała się, że pewnie w takich chwilach żałował, że nie został na studiach, które rzucił niedługo po tym, jak Patrick po prostu nie wrócił na uniwersytet po Bożym Narodzeniu. Jego ojciec prowadził biuro rachunkowe i od lat zajmował się pieniędzmi Somersettów, dwaj starsi bracia byli prawnikami i Cormac też mógłby być, gdyby zdecydował się skończyć studia. Kitty było teraz przykro, że nie miał już przy sobie Patricka, z którym wszystko robili razem, odkąd jej ojciec pozwolił się im przyjaźnić. Miał dwadzieścia dwa lata, brakowało mu pomysłu na to, co będzie w życiu robić, a od odczytania testamentu jej taty wpadał do jego Somersett House co jakiś czas, przeglądał jakieś papiery, odkrywał przez przypadek stos nowych i robił dla swojego ojca porządek w pozostawionym przez pozbawionego głowy do interesów człowieka ogromnym bałaganie.

Przewracając się z boku na bok w zmiętej pościeli, Kitty wciąż odtwarzała tamten dzień w pamięci. Słysząc kolejne odczytywane przez notariusza słowa nie wiedziała, czy ma się śmiać, bo urzędnik postanowił zrobić jej psikusa, czy może raczej powinna zachować kamienną twarz i udawać, że się tego spodziewała. Niczego nie pragnęła wtedy bardziej, niż żeby ktoś pomógł jej zapaść się pod ziemię. Miała dobre nazwisko. Pochodziła z niezłej rodziny. I nagle dowiadywała się od obcego człowieka, że wykiwał ją własny ojciec, ojciec, którego może i nie darzyła zbyt ciepłymi uczuciami, bo on sam nigdy nie okazał takowych wobec niej, ale aż chciała wykrzyczeć notariuszowi w twarz, że porządni ludzie tak nie robią i to nie może być prawda, jakby to mogło cokolwiek zmienić i jakby sytuacja, w której się znalazła, była winą wypełniającego swoje obowiązki urzędnika.

Jedno musiała jednak teraz tacie przyznać — był niezłym aktorem, skoro czasem zdarzało jej się pomyśleć, że jednak nie był taki zły. Na przykład wtedy, kiedy uległ namowom Patricka i pozwolił jej płynąć razem z nimi do Nowego Jorku. Albo dużo wcześniej, kiedy zgodził się, żeby przyjaźniła się z Tannes. Dzięki okazjonalnym aktom łaski nawet sobie nie wyobrażała, że przez te siedemnaście lat dokładnie obmyślił sobie, co kiedyś zrobi, jak ukarze ją za to, że nigdy nie sprostała jego oczekiwaniom. Teraz wszystko nareszcie nabrało sensu, choć okazał się on absurdalny, śmieszny i żałosny: tata po prostu nigdy jej nie lubił.

Zgasiła światło i zamknęła oczy. Jakoś to wytrzyma. Musiała wytrzymać. I tak zamierzała napisać do swojego wuja i powiadomić go, że powinien razem z kuzynem Rainierem niezwłocznie przyjechać do Anglii. A że miał tutaj zastać spadek, z którego sam zrezygnował, wyjeżdżając dawno temu do Indii… Cóż, najprawdopodobniej nie będzie o to zły. Kto by był?

***

Ciotka Ethel po raz pierwszy od dziesięciu lat zjawiła się w Somersett House zaraz po powrocie swojej bratanicy z tej fatalnej wycieczki, ale nie mogła wtedy zostać zbyt długo. Załamała więc tylko parę razy ręce nad losem biednej Kitty, wróciła z powrotem do Liverpoolu i przyjechała znowu w drugiej połowie czerwca, przywożąc ze sobą dwie córki, panny na wydaniu — Rosemary i Florence, obie już dwudziestoletnie. Kuzynki, razem z matką, były bardzo zaskoczone, kiedy odkryły, że, na przekór wszystkim, Kitty nie zamierzała już dłużej traktować swojego życia jak przykrego obowiązku.

Ogromna była w tym zasługa Cormaca, który chyba trochę bał się ciotki Ethel i jej władczego charakteru, bo unikał jej jak ognia, kiedy wpadał co parę dni po jakieś papiery. Kitty wykorzystywała każdą chwilę, żeby pobyć w jego towarzystwie, a to też trochę dlatego, że przy ciotce i kuzynkach głównie się nudziła, a Tannes, jej jedyna przyjaciółka, znowu poważnie się przeziębiła i nie mogła opuszczać domu ani nie wolno było jej odwiedzać. Cormac miał więc parę okazji, żeby uspokajać Kitty i powtarzać jej, że wszystko jakoś się ułoży, kiedy była taka potrzeba, czasem też żartował z nią, jak to stał się niewolnikiem bez wykształcenia w służbie swojego ojca albo po prostu przekładał kolejne stosy papierów i słuchał jej paplaniny.

Nie lubiła zostawać w domu z ciotką i kuzynkami. Uciekała od nich przy każdej okazji, już nie tylko dlatego, że się przy nich nudziła, ale też dlatego, że widziała, jak obserwowały każdy jej krok i pilnowały, żeby w odpowiedni sposób przechodziła żałobę, o której powinny przecież świadczyć nie tylko czarne suknie i zamknięcie się w ponurych murach Somersett House.

Problem tkwił w tym, że Kitty, mimo wciąż powracających snów, w których każdej nocy Patrick prowadził ją przez pokład do łodzi ratunkowej, nagle poczuła się wolna. Kontrolująca ją ciotka była sto razy lepsza niż ojciec, przy którym Kitty nauczyła się zachowywać tak, jakby zupełnie nie istniała. Nagle mogła we własnym domu robić wszystko, na co miała ochotę, a co wcześniej uchodziło w oczach taty za niewybaczany grzech. Mogła więc bezczelnie tupać, kiedy wchodziła lub schodziła po schodach, stać godzinami nad ogrodnikiem i przyglądać się jego pracy przy pełnych kwiatów rabatach, przebywać o każdej porze dnia w tym pomieszczeniu, w którym akurat chciała, a nie tylko w salonie na dole lub w swoim pokoju, czytać zbyt mądre dla niej książki albo po prostu leżeć na kanapie w bibliotece z nogami na podłokietniku i patrzeć bezmyślnie w sufit, ignorując przy tym paplającą jej nad uchem ciotkę, która nie miała nad bratanicą żadnej władzy poza tym, że mogła skrytykować jej rozczochrane włosy albo napomknąć, że za bardzo opychała się swoimi ulubionymi cytrynowymi ciastkami z białym lukrem.

Każdego dnia, kiedy Kitty już zdecydowała, że wystarczy beznadziejnego leżenia w łóżku, umyła się, ubrała i niespiesznym krokiem wędrowała do jadalni, mijała pozamykane na klucz puste pokoje, których nie miał już kto zajmować. Sypialnię należącą kiedyś do rodziców, a potem tylko do taty, mijała bez mrugnięcia okiem. Nie potrafiła jednak równie obojętnie przejść obok dawnego pokoju Patricka. W ciągu tygodni, które minęły jak jeden dzień, weszła tam dokładnie dwa razy — i dwa razy, po zaledwie kilkudziesięciu sekundach, wyszła ze łzami w oczach. Wszystko, co Patrick po sobie zostawił, wciąż tam było. Poustawiane niedbale na półkach książki, ubrania w szafie, niedokończone listy, których nie zdążył wysłać. Nikomu, nawet najbardziej zaufanej ze wszystkich służących Graham, nie pozwalała dotykać jego rzeczy, przestawiać czegokolwiek czy wyrzucać. Pokojówka miała za zadanie tylko od czasu do czasu zetrzeć kurze, zapalić w kominku albo otworzyć na kilka godzin okna.

Kitty miała wrażenie, że gdyby pozbyła się którejkolwiek z jego rzeczy, nawet gdyby była to złamana stalówka czy stary, rozpadający się podręcznik, pozbyłaby się również Patricka. Wciąż potrafiła otworzyć rano oczy i przez chwilę pomyśleć, że zaraz starszy brat wpadnie do jej pokoju, żeby czynić zgryźliwe uwagi pod adresem największego śpiocha w całym domu.

Pewnego dnia wreszcie zebrała się w sobie po raz trzeci i znów weszła do pokoju, który wciąż wyglądał, jakby Patrick opuścił go tylko na chwilę.

Nawet książka, którą czytał przed wyjazdem do Ameryki, a zapomniał zapakować do walizki, nad czym podczas podróży głośno ubolewał, wciąż leżała tak, jak ją zostawił. Pięknie oprawione wydanie Braci Karamazow, przyniesione do domu chyba głównie na przekór ojcu, bo ten gardził każdym nieanglojęzycznym autorem, wciąż leżało na mahoniowym sekretarzyku, obok rozłożonego świeżego papieru listowego i pustej koperty. Do kogo miał w planach napisać?

Kitty w zamyśleniu przesunęła dłonią po blacie sekretarzyka i wyjrzała przez okno. Patrick lubił mieć widok na ogród.

Uniosła głowę i skrzywiła się z niesmakiem, widząc rozsunięte na boki ciężkie, długie do ziemi kremowe zasłony, wykończone grubą, złotą nicią, którą podobno szyło się gorzej niż kawałkiem drutu. Musiała się ich pewnego dnia pozbyć z całego domu. Tak, każde pomieszczenie potrzebowało tutaj więcej światła. Po co komu zasłaniać te piękne, wysokie okna?

Podeszła do stojącej pod ścianą szafy i otworzyła ją, ale zaraz potem zamknęła. Co niby powinna zrobić z wciąż wiszącymi tam ubraniami, których, głównie dzięki staraniom Graham, nie odważyły się napocząć mole? Już teraz, gdy starała się myśleć tak praktycznie, jak tylko potrafiła, czuła zbierające się pod powiekami łzy i ściskający gardło szloch, choć wmawiała sobie, że tym razem da radę. Wydawało jej się, że ten czas powinien wystarczyć, by rana, wydarta w jej sercu, mogła się zabliźnić, ale to było tylko pobożne życzenie głupiutkiej Kitty.

Zła na siebie i na swoje łzy, które nie wiadomo kiedy zaczęły płynąć po policzkach, odsunęła stojące przy sekretarzyku krzesło i usiadła na nim bokiem, wspierając łokieć na oparciu. Czuła się, jakby starając się w ciągu ostatnich miesięcy zagłuszyć ból, wywołany śmiercią Patricka, odsuwała na bok pamięć o nim. Teraz liczyła, że przyjazd wuja i kuzyna, którzy będą musieli wymyślić, co z nią zrobić, pomoże jej choć trochę wypełnić pustkę, ale czemu była tak samolubna, by dopiero teraz dojść do wniosku, że takiej pustki nikt nie mógł wypełnić? Że resztę życia musiała przeżyć z myślą, dlaczego wsiadła do tej przeklętej łodzi, kiedy Patrick został na statku?

Spojrzała na podstarzały i poprzecierany dywan, zasłaniający podłogę. Przypomniała sobie, jak wysypywali na niego wszystkie zgromadzone w przepastnym kufrze zabawki, ustawiali na torach drewnianą kolejkę albo zmuszali ołowianych żołnierzy do marszu. Zaśmiała się przez łzy, kiedy przed oczami stanął jej przezabawny obraz — chyba zezłościła się wtedy na Patricka, bo ułożył z klocków wyższą wieżę niż ona. Rzuciła się więc na niewyświechtany jeszcze dywan, sprowadzony z jakiegoś dalekiego, egzotycznego kraju i tłukła swoimi dziecięcymi nóżkami i piąstkami tak długo, aż do pokoju wpadła niania i zaprowadziła małą Kitty do ojca, który oczywiście sprawił jej lanie. Po tym wydarzeniu Patrick nigdy więcej nie ośmielił się ułożyć z klocków wyższej wieży.

Teraz też miała ochotę rzucić się na ten dywan, ale nie po to, by wyrazić swoje rozczarowanie przegraną. Chciała znowu wrzeszczeć wniebogłosy, kopać i walić wściekle pięściami, a to wszystko tylko po to, by pokazać wszystkim wokół (albo udowodnić sobie), że naprawdę cierpiała. Nagle doszła do wniosku, że właściwie nikt, no może oprócz Cormaca, którego właściwie już dawno nie widziała, nie wiedział, jak bardzo ją to wszystko bolało. Nie manifestowała swojej żałoby, czasem wydawało jej się, że nie potrafiła jej przeżywać. Nie wylewała potoków łez, kiedy mieszkańcy Iver i okolic, bliżsi lub dalsi znajomi, zgromadzili się na przykościelnym cmentarzu, by razem z biedną Kitty Somersett symbolicznie pochować w rodzinnym grobowcu dwie puste trumny. Stała wtedy jak zaczarowana i tępym wzrokiem patrzyła na wyryte w kamieniu imiona i daty, póki ktoś nie poczuł się w obowiązku trącić ją delikatnie w ramię i wyrwać z zamyślenia.

Tknięta dziwnym impulsem, może też trochę ciekawością, zaczęła odsuwać szuflady sekretarzyka, na którego blacie wciąż leżało piękne, srebrne pióro Patricka — prezent od ojca na dwudzieste urodziny. Nie spodziewała się znaleźć w nich posegregowanych i przewiązanych sznurkiem listów, ale przecież Patrick nigdy nie miał w zwyczaju się ich pozbywać, powtarzał, że lubił czasem wracać do tego, co działo się kilka lat wcześniej. Odkryła więc wsunięte w oryginalne koperty listy, adresowane koślawym pismem dziesięciolatki, które wysyłała mu, ilekroć wyjeżdżał do szkoły. Były też inne, podpisane imionami i nazwiskami, które w większość przypadków nic Kitty nie mówiły. Patrick nigdy nie był mrukiem, ukrywającym skrzętnie swoje sprawy przed wścibską młodszą siostrą, ale nie potrafiła sobie przypomnieć, by kiedykolwiek wspominał o kimś, kto nazywał się William, Gilbert czy, co wywarło na niej największe wrażenie, Christabel. Najwcześniejsze daty, umieszczone na ciągnących się zwykle przez kilka kartek listach od tej dziewczyny, zbiegały się czasowo z kilkoma miesiącami po skończeniu przez niego prywatnej szkoły w Worcester, kiedy razem z Cormakiem podjęli decyzję o zwiedzeniu kawałka świata przed rozpoczęciem studiów.

Sprawdziwszy daty na wszystkich listach, podpisanych imieniem tajemniczej Christabel, Kitty zauważyła, że przychodziły regularnie przez prawie pięć lat — najnowszy został wysłany w styczniu poprzedniego roku.

Choć zapewne pomogłoby to rozwiać wiele wątpliwości i udzieliło odpowiedzi na większość pytań, kłębiących się w głowie Kitty, nie zdecydowała się ich przeczytać. Kimkolwiek była pisząca zdające się nie mieć końca monologi Christabel — to wciąż była sprawa tylko i wyłącznie Patricka. Zamierzała uszanować jego prywatność, więc po prostu zebrała wszystkie listy, jakie udało jej się znaleźć, ułożyła je w jednym pudełku i schowała na strychu, razem z resztą rzeczy, których jeszcze nie miała serca się pozbywać.

***

Kitty o mało nie zakrztusiła się przełykaną właśnie wciąż gorącą herbata, kiedy zobaczyła, co przyniósł lokaj. Starając się za wszelką cenę opanować drżenie dłoni, wzięła od niego telegram i podziękowała, po czym poprosiła go o opuszczenie biblioteki. Spojrzała na Cormaca, siedzącego nad stertą papierów przy biurku jej ojca, oczekując na jakikolwiek znak z jego strony, ale doczekała się jedynie zaciekawionego spojrzenia. To, czy odczyta wiadomość przy nim, zależało tylko od niej.

W istocie nie było czego czytać — wuj John przekazywał z pokładu płynącego z Indii statku, że planują przybić do portu w Portsmouth osiemnastego sierpnia.

Westchnęła głośno i wbiła niewidzące spojrzenie w stolik do kawy przed sobą. Za niecałe dwa tygodnie, pomyślała. Kiedy ten czas tak zleciał?

— Dobre wieści? — zapytał Cormac.

— Znakomite — odparła, wstając od stołu i podając mu kartkę. — Gdybyś mnie szukał, będę w ogrodzie. Za ciepło dziś na siedzenie w domu. — oznajmiła i, poprawiając po drodze fałdy ciężkiej, czarnej spódnicy, wyszła z biblioteki.

Cormac skinął głową i wzrokiem odprowadził Kitty do drzwi. Rzucił okiem na treść telegramu. Nie ulegało wątpliwości, że dla Somersett House miały nadejść nowe czasy — lepsze czy gorsze, tego nie mógł wiedzieć nikt. Wszystko zależało od osobistych planów Johna Somersetta i roli, jaką zaplanował dla swego syna. Bo nie ulegało żadnej wątpliwości, że tajemniczy Rainier nie płynął taki kawał świata bez powodu lub tylko dla towarzystwa. Miał przecież z pewnością własne życie w Indiach.

Cormac, który zdążył już wymyślić i dokładnie rozważyć kilka możliwości, póki co obstawiał, że Kitty wcale nie zostanie odsunięta na dalszy plan, jak się tego spodziewała. Dałby sobie nawet rękę uciąć, że zechcą wplątać ją w coś poważniejszego, więc żywił cichą, nieśmiałą nadzieję, że mimo wszystko nie będą to plany matrymonialne. Słyszał już o tym, znał takie przypadki — małżeństwa zawierane pomiędzy członkami tej samej rodziny nierzadko okazywały się znakomitą inwestycją. Nie trzeba było wprowadzać w swoje prywatne sprawy obcych ludzi, nie trzeba było z nikim dzielić się łączącymi pokolenia sekretami.

Żywił ogromną nadzieję, że zwyczajnie przesadzał i tylko sobie wmówił, że takie rozwiązanie miałoby dużo sensu. Odkąd rzucił studia miał zdecydowanie za dużo czasu na snucie głupich teorii, co zupełnie nie pasowało do jego poważnego wizerunku inteligentnego i ambitnego młodego londyńczyka.

Za każdym razem, kiedy zaczynał o tym myśleć, bo swoją teorię usnuł już jakiś czas temu, zaczynał również żałować, że nigdy nie miał odwagi potraktować Kitty inaczej, niż jak młodszą siostrę swojego przyjaciela. A teraz? Teraz było już jakby trochę za późno, przynajmniej dla Cormaca, nienawykłego do bezpardonowego zgarniania tego, na co aktualnie przyszła mu ochota.