Rozdział I

 Wallis Ellery siedziała samotnie przy długim, nakrytym dla trzech osób stole, który rano kazała służbie ustawić na tarasie w takim miejscu, by mieć jak najlepszy widok na porastające całą okolicę krzewy herbaty. O tej porze roku ich liście nabierały pięknego, głębokiego, szmaragdowego odcienia. Przy okazji mogła przyglądać się zbieraczom, krążącym wśród równo przyciętych rzędów. Zarzucali na plecy ogromne, ciasno wyplatane kosze i ruszali do pracy jeszcze zanim opadła poranna mgła. Z oddali wyglądali jak małe, uwijające się w ukropie mróweczki. Gdy zaczynało świecić słońce, nad doliną unosił się wspaniały zapach olejków eterycznych, niesiony wysoko, aż do wznoszącej się dumnie nad plantacją ogromnej posiadłości Johna Somersetta, który aktualnie przebywał setki mil stąd, w Indiach, skąd zarządzał swoim zbudowanym przez lata ciężkiej pracy małym imperium.  

Wallis już dawno straciła z oczu postać chudego dzieciaka, który pojawił się na plantacji tylko po to, by zostawić dostarczony dziś rano na pocztę telegram. Wiadomość nie była przeznaczona dla niej, więc odłożyła ją na bok, z dala od nakryć i jedzenia.  

Sięgnęła po kolejny kawałek słodkiej i kruchej bułki, idealnie pasującej do kawy z mlekiem, do której kazała sobie wlać więcej mleka niż kawy. Było już po dziesiątej, a jej chłopcy wciąż nie dawali znaku życia. Jak wczoraj wieczorem zamknęli się w pokoju, tak do tej pory z niego nie wyszli. Naprawdę, czasem bywali nieznośnie niemożliwi, a zwłaszcza Rainier, którego wystarczyło wypuścić z murów szkoły oficerskiej w Kolombo, żeby zapomniał o wszelkich zasadach. Jego niefrasobliwość zaczynała ją powoli irytować, zwłaszcza, że odkąd tydzień temu przybyła tutaj aż z Madrasu, czuła się przez niego okrutnie zaniedbywana. Ostatnimi czasy w ogóle zaniedbywał wszystkich poza Robertem i Wallis było z tym bardzo źle.  

Jeszcze parę miesięcy temu nawet by nie pomyślała, że mogłaby aż tak komuś zazdrościć Rainiera. Kiedyś uwielbiała jego niestałość — zaskakiwał ją przy każdym ponownym spotkaniu. Tym razem jednak trochę przesadził. Oczywiście, że już wcześniej przeczuwała, co się święci, ale nie podejrzewała, iż sprawy mogłyby pod jej nieobecność zajść aż tak daleko.  

Nie oczekiwała, by pytał ja o pozwolenie, ale naprawdę, mógłby myśleć dwa razy, zanim się w kimś zakochiwał. A do tej pory zwykł zakochiwać się krótko i intensywnie, więc nie czuła się zagrożona. Choć czy w jego przypadku można było w ogóle mówić o czymś tak doniosłym i romantycznym jak prozaiczne zakochanie? 

Rainier przecież nie był banalny. 

Im dłużej Wallis starała się to wszystko zrozumieć, tym mniej wiedziała. Coraz częściej przechodziło jej przez myśl, że może Rainiera po prostu nie dało się zrozumieć. Bo jak inaczej można by wytłumaczyć to, co działo się tutaj, na odciętej od reszty świata przez otaczającą ją ze wszystkich stron dżunglę plantacji, gdzie większość ścieżek trzeba było sobie codziennie wydeptywać od nowa, a ciemnoskórzy ludzie, krążący wśród krzaków herbaty, spoglądali z niechęcią i wrogością na wszystkich Anglików? 

Banda dzikusów. 

Wallis szczerze nie cierpiała — podobnie jak Rainier — kapitana Burnetta, za sprawą którego jego ojciec w ogóle zdecydował się dać szansę plantacji w samym sercu Cejlonu, ale w jednej kwestii musiała przyznać kapitanowi rację: tutejsi w niczym nie przypominali Hindusów, nauczonych traktować Europejczyków z należytym i niepodlegającym dyskusji szacunkiem, czy im się ich obecność podobała, czy nie. Właściwie nikt nigdy nie zapytał, co im się podobało, ale kogo by to obchodziło. 

Jej bezładne rozmyślania zostały przerwane przez Rainiera, który pojawił się w otwartych na oścież drzwiach, prowadzących z zalanego słońcem tarasu do ponurego, ale przez to zawsze przyjemnie chłodnego wnętrza domu.  

Mimo późnej pory wyglądał, jakby dosłownie przed chwilą obudził się i wstał z łóżka, co zapewne miało wiele wspólnego z prawdą. Złapał pierwszą lepszą sztukę ubrania – białą koszulę miał tak wymiętą, że Wallis nawet nie wątpiła, iż całą noc leżała zmięta na podłodze, niepotrzebna tak, jak i reszta ubrań. Był na szczęście na tyle przytomny, by domyślić się, że skoro w jadalni zamiast stołu i krzeseł zastał jedynie dywan, Wallis najprawdopodobniej dopięła swego i zmusiła służbę do wywleczenia mebli na zewnątrz. 

Musiał spać naprawdę mocnym snem, skoro nie obudził go hałas, jakiego przy tym narobili.  

— Ciężka noc? — zapytała z przekąsem, kiedy usiadł po jej lewej stronie i spojrzał zirytowany w stronę dwóch zielonych papużek, wesoło paplających w wśród szerokich liści drzewa chlebowego. 

— Nie narzekam. — Dobrze wiedział, co powiedzieć, żeby zagrać jej na nosie.  

Nie dała się jednak zbić z tropu: 

— A Robert? Zamierza spać do południa? — zapytała, obracając w palcach małą kuleczkę, ugniecioną z pozostałych na talerzu okruszków słodkiej bułki. 

Wzruszył ramionami. 

— Biorąc pod uwagę fakt, że również nie ma na co narzekać, to pewnie tak. 

Zignorowała tę nieprzystępną uwagę, przypomniawszy sobie, że oczywiście mówił prawdę: istniały pewne sfery, w których Rainier musiałby się naprawdę postarać, by kogoś rozczarować. Szkoda tylko, że zupełnie nie dbał przy tym o to, co ludzie powiedzą, ale skoro podobno niezbyt go to obchodziło… Nie życzyła mu, by zbyt szybko musiał zacząć liczyć się z czyjąś opinią. 

— Przyszło dziś rano — odezwała się, podnosząc leżący nieopodal telegram. — Wygląda jak coś ważnego — pozwoliła sobie dodać, choć nikt nie pytał jej o zdanie.  

— Co znowu? — jęknął Rainier głosem udręczonego człowieka, odbierając od Wallis kopertę. Umieszczone na niej stemple twierdziły, że wiadomość została nadana z Simli.  

A kto mógł stamtąd pisać, jeżeli nie stojący na straży interesów ojciec? Prawdę mówiąc, telegram od tego człowieka był ostatnią rzeczą, jakiej Rainier sobie teraz życzył. Po dłuższej chwili zastanowienia uznał, że jakichkolwiek wieści ojciec nie chciałby mu przekazać – mogły poczekać. Zwłaszcza, że w tej chwili był po prostu głodny i najbardziej interesowało go śniadanie. Oddał więc kopertę Wallis, a ona znów odłożyła ją na bok. 

— Jak długo zamierzasz tu zostać? — podjęła znów, przyglądając mu się uważnie znad porcelanowej filiżanki z herbatą.  

— Tak długo, jak się da — odparł, ale widząc jej niezadowoloną minę, musiał dodać coś jeszcze. — Do monsunu jeszcze dużo czasu. Ale jeśli nie chcemy utknąć na południu, to końcem maja trzeba będzie się pakować… Nie zostaniesz chyba w Madrasie, prawda? — zapytał, a w jego głosie zabrzmiała zabawna nuta obawy, którą Wallis tak uwielbiała. 

— Nie wiem, nie wiem… — mruknęła, szarpiąc z udawanym roztargnieniem za zwisający z końca stołu rąbek lnianego obrusu.  

Wszyscy, którzy ją znali, dobrze wiedzieli, że jedyna córka sir Duncana Ellery’ego, najbogatszego człowieka na południu Indii, miewała swoje humory. Od wczesnego dzieciństwa, a więc odkąd jej rodzice przestali się do siebie odzywać, kursowała między Madrasem i Simlą, spędzając po kilka miesięcy w roku to tu, to tam. Kiedy ojciec odmawiał jej kupna nowej sukni, argumentując, że miała w swojej szafie takie, których nie nosiła jeszcze ani razu, obrażała się śmiertelnie i jechała przez cały kraj do matki. Gdy tam z kolei zaczynała się nudzić — a nudziło ją dosłownie wszystko, jeśli nie miała pod ręką Rainiera — wracała do ojca. Niemożność pozostania w jednym miejscu na dłużej skutkowała tym, że w wieku dwudziestu pięciu lat Wallis wciąż nie mogła pochwalić się posiadaniem choćby jednego konkretnego adoratora. Właściwie to do tej pory nikt jeszcze nie starał się o jej rękę i nie przejmowałaby się tym zbytnio, gdyby nie zbliżające się wielkimi krokami kolejne urodziny. Ani w Madrasie, ani w Simli nie wypadało jej nie mieć jeszcze męża. Im bardziej starała się o tym nie myśleć, tym bardziej się zadręczała. 

Wiodła wygodne, pozbawione trosk życie, bez ograniczeń wydawała ciężko zarobione przez ojca pieniądze i nie czuła, że brakowało jej męża albo dzieci, o czym przy każdej okazji starała się przekonać ją matka.  

— Zamiast niszczyć sobie reputację z tym niepoprawnym człowiekiem, powinnaś zacząć rozglądać się za poważnym kandydatem. Czas najwyższy, moja droga — mówiła matka, ściągając swoje i tak już wąskie usta w prawie niewidzialną kreskę. Zwykle marszczyła jeszcze groźnie brwi i, by nadać swoim słowom bardziej stanowczego tonu, spoglądała dezaprobatą w stronę wzgórza, na którym stała Astana. 

Jej matka nie cierpiała Rainiera, bo uważała, że zniszczył Wallis reputację. Stanowiła przecież idealną kandydatkę: śliczna jak z obrazka, bo rysy twarzy, całe szczęście, odziedziczyła po swojej francuskiej babce, bogata, ze świetnym nazwiskiem i dobrze wychowana. Skoro przyjaźnili się od najmłodszych lat, to już dawno powinien był się jej oświadczyć. Na pewno by go przyjęła – w to nie wątpiła ani pani Ellery, ani Wallis. Problem w tym, że oni oboje traktowali siebie nawzajem tylko i wyłącznie jak przyjaciół. Cóż, on mógł być kawalerem tak długo, jak mu się tylko podobało, w końcu jego własny ojciec czekał do czterdziestki, żeby sprowadzić sobie żonę aż z Francji, ale Wallis… Niestety, ona nie mogła tak długo czekać. Mimo wszystko wciąż uparcie ignorowała ten problem, twierdząc, że w nosie ma, czy zgorszone matrony w Simli już nazywają ją starą panną. 

— Nie drocz się ze mną, Wallis. — Z zamyślenia wyrwał ją stanowczy głos Rainiera.  

Położył dłoń na jej dłoni i, choć normalnie nigdy by tego nie zrobiła, teraz cofnęła ją, marszcząc zabawnie swój lekko zadarty nos. Uznała, że nadeszła doskonała okazja, by mogła mu przedstawić wszystkie swoje pretensje. Odłożyła więc filiżankę na spodeczek i oznajmiła z bojową miną: 

— Nie droczę się. Jestem tylko zniecierpliwiona. Odbija ci, kiedy w pobliżu pojawia się Robert — zawyrokowała ostro, krzyżując ręce na piersi.  

Rainier pokręcił z rozbawieniem głową i rozparł się nonszalancko na oparciu swojego krzesła.  

— Nadużyłem twojej cierpliwości? 

Przytaknęła. Niewiele brakowało, by wstała i tupnęła nogą, tak, jak zwykła to robić, kiedy w dzieciństwie chciała wymusić coś na ojcu. Właściwie to w obecności rodziców wciąż jej się to zdarzało, ale co mogła poradzić, że tak ją rozpuścili?  

— Już wolałam, kiedy uganiałeś się za Abigail — rzuciła nieopatrznie i aż zakryła dłonią usta, kiedy uświadomiła sobie, co właśnie powiedziała. 

W innych okolicznościach po tej uwadze uznałby rozmowę za definitywnie skończoną, ale tym razem zależało mu, żeby Wallis przestała stroić fochy. Przełknął więc jakoś tę uwagę. 

— Musisz jakoś pogodzić się z tym, że teraz uganiam się za jej bratem — stwierdził tak obojętnie, jakby mówił o pogodzie.  

Swoją drogą, zapowiadał się piękny dzień. Po błękitnym niebie przesuwały się z wolna oślepiająco białe obłoki, a słońce z minuty na minutę zdawało się przygrzewać coraz mocniej. Wallis zdecydowanie wolała przenieść całą swoją uwagę na panującą wokół aurę niż na to, co Rainier właśnie powiedział. Naprawdę, przyzwyczaiła się już do tego, jak bezpośredni i bezczelny potrafił czasem być, jednak chwilami zdawał się zupełnie zapominać. 

— Daj ten telegram — powiedział, wzdychając ciężko, kiedy zrozumiał, że drążąc temat wcale nie poprawi przyjaciółce humoru. Pomóc mogła tylko jego zmiana. — Proszę? — dodał już o wiele pokorniej, kiedy przyjaciółka zrobiła obrażoną minę. — Jesteś nieznośna. — Podniósł się z krzesła i sam sięgnął na drugą stronę stołu. — Pamiętaj, że twoje humory też będę znosił do pewnego momentu. 

Zignorowała ostrzeżenie i pokazała mu język, ale nie zobaczył tego, bo rozerwał już kopertę i zajął się czytaniem telegramu.  

— Co się stało? — zapytała, widząc rosnące zdziwienie na jego twarzy. Czego jak czego, ale emocji nigdy nie potrafił ukrywać. Nie doczekała się jednak odpowiedzi. — No powiedz mi! — ponagliła, wychylając się, by dostrzec choćby skrawek papieru. 

Uciszył ją ruchem dłoni i czytał drugi raz, a potem trzeci i czwarty. 

— Pamiętasz ten statek, o którym tak trąbili dwa tygodnie temu? — zapytał wreszcie, odetchnąwszy ciężko. 

Pokiwała głową. W gazetach wciąż o nim pisali, tyle, że już nie na pierwszych stronach. Parę dni temu siedzieli we trójkę na wiecznie zacienionym tarasie po drugiej stronie domu i żartowali, że tylko Anglicy byliby zdolni najpierw przechwalać się, iż zbudowali niezatapialny statek, a potem posłać go na dno podczas pierwszego rejsu, czego właśnie zresztą dowiedli. 

— Chryste, tylko nie mów, że kogoś tam znałeś... 

Rainier opuścił wzrok na telegram, który wciąż ściskał w dłoni. Po dłuższej chwili podniósł się z krzesła, zapomniawszy nagle o śniadaniu i, zły, że wuj i kuzyn przerwali mu pobyt na Cejlonie, powiedział Wallis, żeby zaczęła się pakować.  

*** 

Astana była pogrążona w ponurej, grobowej wręcz ciszy, jak najbardziej odpowiadającej aktualnym wydarzeniom. Kilka minut temu wybiło południe, a temperatura z godziny na godzinę wzrastała, powoli zbliżając się do okrągłych dwudziestu pięciu stopni. Zapowiadał się kolejny piękny dzień.  

John Somersett siedział za biurkiem w swoim gabinecie i patrzył w stojące na starannie wypolerowanym blacie zdjęcie żony, która spoglądała na niego taka, jaką ją zapamiętał: młoda, piękna, z tajemniczym półuśmiechem błąkającym się na ustach. Przeniósł powoli wzrok z oprawionej w ramkę starej fotografii na swojego syna i poczuł się głęboko dotknięty tym, jak bardzo Rainier był podobny do matki. Ostatnio widział go prawie pół roku temu i nie mógł powiedzieć, żeby się stęsknił, ale tylko w nim mógł odnaleźć jakiekolwiek cechy wyglądu i charakteru Jewel, które swego czasu tak bardzo w niej uwielbiał. Więc może jednak trochę mu go brakowało. 

— Poprzez to — odezwał się Rainier, ruchem głowy wskazując na leżący niewinnie na biurku telegram — mam rozumieć, że człowiek, który nigdy nie widział mnie na oczy zapisał mi cały swój majątek, pomijając przy tym kuzynkę Kitty, tak? — zapytał, jakby wciąż nie docierało do niego to, czego przed chwilą się dowiedział. — Niedorzeczne, że się tak wyrażę. 

Zjawił się w domu ledwie parę godzin temu, nie ukrywając swojego niezadowolenia. Gdyby mógł, zaszyłby się na Cejlonie na zawsze, ale niestety, był już na tyle dorosły, że miał pewne obowiązki. John i tak dawał mu aż nadto swobody i teraz ponosił tego konsekwencje, ale gdyby próbował czegokolwiek Rainierowi zakazywać, ten natychmiast robiłby wszystko, żeby uprzykrzyć mu życie – taki już miał charakter, nieustępliwy i mocny.  

John westchnął ciężko. Rozparł się wygodnie na miękkim, szerokim, nakrytym wzorzystą tkaniną krześle i próbował zmusić się do myślenia, choć w głowie miał w tej chwili zupełny mętlik. Rainier nie wiedział tego, co on, nie znał tak dokładnie sytuacji ich rodziny i przede wszystkim nie znał swojego wuja.  

Jacob Somersett zawsze stał w cieniu starszego, przyrodniego brata. Mógł w ogóle nie dobrać się do ich rodzinnego majątku, gdyby nie decyzja Johna o spróbowaniu szczęścia w Indiach. Przez ostatnie dwadzieścia lat, nie nadzorowany przez nikogo, obracał pieniędzmi według własnego uznania — wydawał je na co chciał i kiedy chciał, przy okazji wprowadzając własnego syna w tajniki prowadzenia interesów. John widział ich obu po raz ostatni ponad dziesięć lat temu. Jacob był wtedy takim samym zapatrzonym w siebie snobem jak za czasów ich młodości, a młody Patrick, ledwie dwa lata młodszy od Rainiera, choć różnił się od swojego ojca diametralnie, to przecież nie mógł zawsze opierać się jego wpływom. 

Chociaż John szczerze nie znosił przebiegłego i obłudnego uśmiechu, który prawie nigdy nie schodził z twarzy Jacoba, nigdy nie życzyłby mu takiego końca. Nikomu by nie życzył. Po co on w ogóle wybrał się z dziećmi do Nowego Jorku? Mało miał zajęć na miejscu, w Anglii? 

Interesy, pomyślał John, w tej rodzinie każdy wiecznie robi interesy. W końcu jednak musiał się odezwać i zdecydował, że najlepiej będzie przyznać synowi rację, a to wszystko tylko po to, by uśpić jego czujność: 

— Rzeczywiście niedorzeczne. A wszystko, co po sobie pozostawił, należy do ciebie. 

— Ale kuzynka Kitty…  

— Kitty — oznajmił stanowczo John — została z nazwiskiem i długami. Jest za młoda, żeby tym wszystkim zarządzać. W pierwszej kolejności potrzebuje naszej pomocy, a potem małżeństwa. Zresztą i tak jesteś tam niezbędny, żeby cokolwiek się zmieniło. 

Mierzyli się przez chwilę prawie wrogimi spojrzeniami. 

— Przecież to jakiś absurd! A ja nie zamierzam w nim uczestniczyć! — zawołał z oburzeniem Rainier, już chcąc zerwać się na równe nogi i odmaszerować do swoich spraw, jednak ojciec gestem nakazał mu pozostać na miejscu, na tym piekielnie niewygodnym fotelu. Nie wyszedł tylko dlatego, że czuł do niego jeszcze jakieś resztki szacunku. 

John nie dziwił się jego emocjonalnej reakcji. Mało tego, nawet się z nią zgadzał, bo również nie potrafił pojąć, jakim cudem jego brat mógł zrobić coś takiego. Odmówić własnej córce prawa do rodzinnego majątku i myśleć, że zapisanie go w testamencie bratankowi, którego nigdy w życiu nie spotkał, rozwiązywało sprawę. To zdecydowanie zasługiwało na miano absurdu, choć John całkiem niedawno zorientował się, że równie dobrze mógł na tym skorzystać. 

Już dawno przestał rozeznawać się w sytuacji pozostawionej w Anglii rodziny — nie interesowali go zupełnie, skoro niczego od nich nie potrzebował. Wiele lat temu uznał, że nic ich już nie łączy, zwłaszcza, kiedy zgodnie i bardzo głośno potępili jego małżeństwo z Jewel. Im dłużej przeszukiwał teraz odmęty pamięci, szukając innego męskiego potomka, nadającego się do odziedziczenia majątku, tym boleśniej uświadamiał sobie, że właściwie to w męskiej linii ich rodzina była poważnie zagrożona wyginięciem. 

Rainier nie miał już żadnych kuzynów, a Johnowi pozostała tylko przyrodnia siostra, która dorobiła się dwóch córek. Idealna okazja do rozwiązania ciążącego mu na sercu od dłuższego czasu problemu nieoczekiwanie stworzyła się więc sama. 

— Uważam — zaczął John, ostrożnie dobierając słowa — że powinieneś spojrzeć na tę sytuację z mojego punktu widzenia.  

Rainier patrzył na ojca z malującą się na twarzy mieszaniną złości i niezrozumienia. Nagle bardzo zaczęła interesować go biblioteczka za jego plecami. Wbił w nią nachmurzone spojrzenie, a John nie mógł pojąć, jak te zielone oczy, takie same, jakie miała Jewel, mogły nagle zasnuć się tak ponurym i z trudem powstrzymywanym gniewem. 

— Przybliż mi swój punkt widzenia, jeśli łaska. 

— Proszę bardzo. — John przysunął się bliżej biurka i oparł ręce na blacie, splatając luźno palce. — Mógłbym jeszcze długo tolerować twoje wybryki, bo, jak sam dobrze wiesz, nie lubię stwarzać niepotrzebnych problemów. Kapitan Burnett ma już jednak dość, a ja wcale mu się nie dziwię. — Słysząc ostatnie zdanie Rainier nagle stracił zainteresowanie biblioteczką i popatrzył na ojca. Wyprostował się, pochylił lekko do przodu i czekał na więcej. — Najpierw porozmawiasz poważnie z Robertem, a potem obaj spakujemy się i pojedziemy do Anglii, żeby po pierwsze zająć się twoim nowym majątkiem, a po drugie zająć się tobą. — To mówiąc, John w duchu przysiągł sobie i zmarłej żonie, że nie będzie już biernie stał i patrzył, jak Rainier rujnuje sobie życie. 

— Nie zrobisz tego... 

John, choć nienawidził przyjmować roli najgorszego okrutnika, musiał dalej ją odgrywać. Chciałby zatrzymać przy sobie jedynego syna na zawsze, choćby tylko dlatego, że był tak podobny do swojej matki, ale Rainier sam doprowadził go do momentu, w którym nie widział już żadnego innego wyjścia.  

— Ja nie zrobię. Ale kapitan jest wściekły i pomyśl tylko, do czego będzie zdolny. Właściwe to skoro tak ci zależało na Robercie — celowo urwał, obserwując reakcję syna, ale doczekał jedynie cichego chrząknięcia, wyrażającego zniecierpliwienie — to dziwne, że zupełnie zapomniałeś o kapitanie. Nawet jeśli nie obchodzi cię, co mógłby zrobić z tobą, gdyby nie ja, to pomyśl, co zrobi Robertowi — dokończył John, podnosząc się ociężale z miejsca. 

Nie był już najmłodszy, a kłopoty ze zdrowiem coraz bardziej dawały mu się we znaki. Właściwie to czasy, kiedy był zdolny poruszać się bez swojej laski, wydawały mu się teraz tylko niewyraźnym wspomnieniem. Nie miał już zupełnie siły, by kontynuować tę rozmowę, zresztą uważał, że powiedział wszystko, co do powiedzenia miał. Rainier musiał przemyśleć sobie jego słowa i dojść do odpowiednich wniosków. Owszem, bywał nieodpowiedzialny, właściwie pod znakiem beztroski upłynęły mu całe dwadzieścia cztery lata życia, ale cechował się również inteligencją. John nie wątpił, że jego syn okaże się na tyle bystry, by wysnuć odpowiednie wnioski. Szkoda tylko, że on sam na stare lata zrobił się zbyt sentymentalny. Już dawno powinien był huknąć pięścią w stół i wyznaczyć jasne granice, mówiąc: to będę tolerował, tego nie. Gdyby to zrobił, nie musieliby teraz odbywać umoralniających rozmów, w których obaj doskonale wiedzieli, o czym mówili, ale ze względu na niechęć do schodzenia poniżej poziomu przyzwoitości ubierali wszystko w ładne słówka. 

Sądził, że po części sam był sobie winien, ale na żałowanie zrobiło się już zdecydowanie za późno. 

— Załatw to jak najszybciej — polecił jeszcze, zanim wyszedł z gabinetu i zamknął za sobą drzwi. 

*** 

Robertowi Burnettowi czasami wydawało się, że zwariował. Popadał ze skrajności w skrajność, usilnie próbując odnaleźć się w otaczającej go rzeczywistości, do której, mimo ogromnych starań, nie potrafił się na powrót przystosować. Nigdy nie miał w zwyczaju zastanawiać się nad konsekwencjami swoich czynów, więc, ilekroć uwalniał się spod władzy swojego apodyktycznego ojca, robił co mu się podobało, kiedy mu się podobało i z kim mu się podobało.  

W domu był już od paru dni i z radością odkrył, że, mimo iż jego myśli uparcie krążyły wokół Cejlonu, to wciąż tak samo kochał Simlę. Kochał ją za jej różnorodność i niestałość, za skłonność do ciągłych zmian i możliwości, jakie odkrywała przed spragnionymi wrażeń młodymi ludźmi takimi jak on. Uwielbiał zatłoczone bulwary miasta, na których wieczorami spotykała się śmietanka tutejszego towarzystwa. Tam zakochiwano się i kończono związki, wszczynano kłótnie i zażegnywano spory.  

Nadal nie mógł powstrzymać śmiechu, gdy przypominał sobie, że na jednym z tych bulwarów Rainier złamał Louisowi Hartleyowi nos tydzień przed jego ślubem z Abigail, która, odkąd Robert wrócił do domu, doprowadzała go do szału. 

Powinien był teraz myśleć o Kolombo, o awanturze, jaką urządził mu ojciec, a nie o młodszej siostrze, która błagała, by nie robili scen w obecności Louisa. Abigail sądziła, że Roberta choć trochę obchodziło, co o ich rodzinie pomyśli sobie jej mąż. Odkąd została panią Hartley, zgłupiała jeszcze bardziej. 

On tutaj przecież właśnie zrezygnował ze szkoły oficerskiej na rok przed promocją i poważnie zastanawiał się, czy kapitan nie spełni którejś ze swoich wyszukanych gróźb o tym, na ile wyszukanych sposobów chciałby go za to zamordować! 

— Mógłbyś sam się pofatygować, zamiast wysyłać po mnie Tusshara — odezwał się Robert, przekraczając energicznym krokiem próg salonu w Astanie. Na jego twarzy widniał jeden z tych uśmiechów, dzięki którym ludzie czasami uważali go za przystojnego. 

Służący Somersettów zjawił się w jego domu pół godziny temu i oznajmił, że Rainier chciał go widzieć. Patrzył przy tym na Roberta tymi swoimi przenikliwymi, małymi, hinduskimi oczami w taki sposób, że gdyby spojrzał tak na jego ojca, natychmiast dostałby kijem w plecy. Ale kapitana Tusshar szanował.  

— Swoją drogą, a to ci niespodzianka, Wallis przyjechała dziś z ojcem do miasta. Widziałeś się już z nią? — kontynuował, nie doczekawszy się żadnej reakcji ze strony stojącego przy oknie Rainiera. Miał dziwnie poważny wyraz twarzy. — Bo ja tak. Mówiła, że ma propozycję spędzenia lata we Francji. Nie wierzę, żeby z niej skorzystała, przecież nie odklei się od ciebie na taki kawał czasu, ale wiesz, to, że w ogóle bierze taką opcję pod uwagę… 

Rainier uciszył go ruchem ręki i odwrócił się w jego stronę W salonie panował półmrok – okna wychodziły tutaj na wschód, a kiedy Robert wspinał się na prowadzące do Astany wzgórze, słońce zaczynało zbliżać się do ciemniejących w oddali szczytów gór. Ponura atmosfera i dziwne zachowanie przyjaciela kazały Robertowi podejrzewać, że nie został tu dziś zaproszony bez konkretnego powodu. Prędzej czy później i tak zjawiłby się sam — z trudem wytrzymywał cyrk, który jego ojciec codziennie nakręcał od nowa, nie miał też ochoty patrzeć, jak matka z rozpaczy załamywała ręce, próbując ich pogodzić.  

— Ojciec jest w domu. Porozmawiamy w ogrodzie — powiedział Rainier. 

Zachowując nienaturalną ciszę, przeszli na tył domu, gdzie ostatnie promienie niespiesznie zachodzącego słońca ogrzewały drewniane ściany Astany, a na prowadzących do ogrodu schodkach siedział Tusshar, przyglądający się z udawanym zainteresowaniem mrówkom, wędrującym wokół jego spoczywających na ziemi bosych stóp. 

To, co w Astanie nazywano ogrodem, było od niej ponad dwa razy większe. Jego granice wyznaczały wyłącznie gwałtownie zbiegające w dół zbocza wzgórza. Miał powstać na wzór eleganckich, francuskich ogrodów, do jakich w swojej ojczyźnie przyzwyczaiła się matka Rainiera, jednak z czasem przekształcił się w dziki busz, nad którym nikt już nawet nie starał się zapanować. Wśród szerokich alejek królowały dobrze znane z Europy krzewy herbacianych róż, pnące się wysoko wisterie, jaśminy oraz oleandry, ale nie brakowało również niewysokich, słodko pachnących mangowców, rozłożystych drzew nim oraz pipalu i najpiękniejszych w całej Simli karłowatych krzewów jakarandy. Nikt, oprócz drzew i wzgórz, nie mógł tu zajrzeć. 

Zatrzymali się na zakręcie wyłożonej płytami szarego kamienia ścieżki, w miejscu, w którym leniwie opadały w dół cienkie gałęzie starego i dotkniętego jakąś chorobą cynamonowca.  

— Co się stało? — zapytał niecierpliwiony Robert. Rainier uparcie na niego nie patrzył. 

— Wyjeżdżam do Anglii — oznajmił w końcu, nawet nie starając się złagodzić ciosu.  

Robert w pierwszym odruchu parsknął śmiechem i cofnął się o krok, a potem zaczął nerwowo dreptać w miejscu. Prawie się nabrałem, miał ochotę powiedzieć, ale wystarczyło jedno spojrzenie, by otrzeźwiał i przekonał się, że to wcale nie był żart. 

— Na głowę upadłeś?

Rainier nie odpowiedział. Oparł się plecami o drzewo za sobą, wepchnął ręce w kieszenie spodni i wbił wzrok w ziemię. Zawsze, kiedy patrzył na Roberta, widział w nim niepokojący cień kapitana Burnetta, ale dzisiaj to podobieństwo było jak na złość bardziej uderzające niż zwykle. Czy chciał, czy nie, Robert był o ćwierć wieku młodszą kopią swojego ojca. Miał tę samą pociągłą twarz, ciemne, zdające się przenikać człowieka na wskroś oczy i gładko zaczesane do tyłu włosy. Był tego samego wzrostu, co kapitan, tak jak on pisał lewą ręką, ale wszystkie inne czynności wykonywał prawą, nawet chodził i trzymał głowę tak jak on. Trafił mu się tylko mniej podły charakter i skłonność do pakowania się w kłopoty. W te, z których Rainier musiał mu teraz pomóc wyjść, wpakował się z jego ogromną pomocą, ale za to z własnej i nieprzymuszonej woli, o co w sumie trudno było go oskarżać.  

— I co niby będziesz robił w tej Anglii? — prychnął pogardliwie Robert, oczekując na rozwinięcie tematu. 

— Podobno coś odziedziczyłem — odparł Rainier, zastanawiając się, czy warto wdawać się w szczegóły. Od pierwszej rozmowy, tej odbytej w gabinecie, zdążył sobie jeszcze trochę z ojcem wyjaśnić. Wtedy stało się też jasne, że przedsiębiorczy jak zwykle John Somersett uważał, iż należało zrobić użytek z osieroconej córki brata. — Jest jeszcze kuzynka Kitty…  

Robert  popatrzył na niego, jakby właśnie oznajmił mu, że kapucynki, buszujące w koronach drzew nad ich głowami, umiały latać. Zupełnie go nie poznawał — kim był i co zrobił z tym wiecznie pewnym siebie Rainierem i kto stał przed nim teraz jak zagubione dziecko, tłumaczące się ze wstydem z jakiegoś niecnego postępku.  

— Wytłumacz mi to od początku, bo chyba przestałem nadążać — poprosił, schodząc z napastliwego tonu, którym i tak niewiele mógł zyskać. 

Wysłuchał cierpliwie wszystkiego, co Rainier miał do powiedzenia, choć chwilami aż rwał się, żeby wyrazić swoją opinię na temat tego steku bzdur.  

— Nie zgadzam się. Nie masz mojej zgody. Nigdzie nie jedziesz, a kapitan może się wypchać — oznajmił, starając się nie pokazywać, jak głęboko wstrząśnięty był tym, co właśnie usłyszał. — Słyszysz mnie? — zapytał, podchodząc do Rainiera i zaciskając mocno dłonie na jego ramionach. — Kapitan może się wypchać. 

Zaczął się wyrywać, więc cofnął dłonie i postąpił kilka kroków do tyłu, zachowując, jak to się mówiło, przyzwoitą odległość. 

— Przykro mi, ale to już postanowione. Wyjeżdżam i tyle.  

Argumenty ojca okazały dość rozsądne: John trwał w przekonaniu, że wysłanie syna do Anglii i zmuszenie go, by tam ułożył sobie życie, było jedyną rozsądną opcją. I, choć Rainier na początku nie chciał nawet słyszeć o podobnym pomyśle, szybko zorientował się, że cierpliwość kapitana uległa znacznemu wyczerpaniu odkąd widział tego człowieka po raz ostatni. Burnett nie był kimś, kto z uwagi na taki banał jak ojcowska miłość byłby w stanie przymknąć oko na wybryki Roberta.  

— Nie chce mi się wierzyć, że się go przestraszyłeś. 

— Czyś ty zapomniał, że on cię może kazać za to zamknąć?! — wybuchnął niespodziewanie Rainier, ale zaraz się opanował. 

— I co, myślisz, że w Anglii będzie inaczej? — palnął bez zastanowienia, wykrzywiając usta w ironicznym uśmiechu. — To angielskie prawo, nie indyjskie. — Indie takie nie były. To Anglicy przywlekli swoje zasady. 

Czując na okrytych jasną marynarką plecach ciepłe promienie schodzącego coraz niżej majowego słońca, zdał sobie sprawę, jak bardzo był bezradny. Wszystko zostało już postanowione, Rainier wydawał się dogłębnie przekonany o tym, że postępował słusznie i od Roberta nie zależało już nic. Przez myśl przemknęło mu piękne i doniosłe: on robi to dla ciebie, ale szybko zignorował ten głupi, irytujący głos, przysypując go ogromną ilością oskarżeń i pretensji. 

— Wolę, żebyś miał święty spokój i nie wylądował na dnie za to, do czego cię doprowadziłem, ale chyba tylko niepotrzebnie się fatygowałem — oświadczył chłodno Rainier, z trudem hamując emocje. — Rób co chcesz. I tak prędko się nie zobaczymy — dokończył, a brzmiało to bardziej, jakby właśnie dobijał swoją ofiarę.  

Posławszy mu ostatnie spojrzenie, pełne nieokreślonego bólu i złości na to, że stało się tak, a nie inaczej, odszedł, a Robert nie zrobił nic, żeby go zatrzymać. 

Miesiąc później Wallis Ellery stała wraz ze swoim przyjacielem przy barierce cierpliwie czekającego w bombajskim porcie RMS Thistlegorm, przyglądając się ostatnim wsiadającym na pokład pasażerom.  

Wszystko było gotowe nim zegar w kajucie kapitana wskazał godzinę dziesiątą. Oderwano cumujące liny, wciągnięto kotwicę i nadano sygnał do wypłynięcia. Zawyły syreny, a statek ruszył, powoli i ociężale, manewrując z należytą ostrożnością i nie rozpędzając się, póki nie opuścił ruchliwego portu.  

Gdy wreszcie szczęśliwie wypłynęli na błękitne wody Oceanu Indyjskiego, Wallis spojrzała na Rainiera wpatrującego się z tęsknotą w pozostawiony w tyle świat. Było jej przykro, kiedy dowiedziała się, że, zamiast pożegnać się z klasą, okrutnie pokłócił się z Robertem. Może powinna ich była wtedy przypilnować? Myśl, że jej chłopcy potrafili być razem tacy szczęśliwi, a potem krzywdzili się w chwili rozstania, nie dawała jej spokoju. Nie potrafiła cieszyć się z tego, na co z taką niecierpliwością czekała. 

Mimo wszystko żadne serce nie mogło przecież krwawić wiecznie. A przynajmniej taką miała nadzieję, kiedy spoglądała to na Rainiera, to na coraz bardziej oddalające się wybrzeże wspaniałych Indii.