Prolog

Miłość, myślałem, będzie trwała wiecznie. Nie będzie.  

W.H. Auden Funeral Blues

Tusshar, niski, krępy i zwinny Hindus wspinał się po rzadko rozsianych, stromych stopniach naturalnie wyżłobionych w twardej, czerwonej ziemi schodków, co chwila wyciągając ręce, by chwycić za otaczające go ze wszystkich stron giętkie gałęzie dzikich oliwek, palisandrów i wysokich, mocno zakorzenionych cynamonowców. Mimo swoich energicznych ruchów ostrożnie badał grunt nagimi podeszwami stóp — jeden nieuważny krok mógłby kosztować go w najlepszym wypadku zwichniętą kostkę, a w najgorszym, co nie rzadko spotykało w tych okolicach roztargnionych wędrowców, skręcony kark. W oddali widział wznoszącą się na wzgórzu świątynię Śiwy, przed którą na postumencie stał zastygły w majestatycznej pozie sam pięciogłowy dewa, ściskając w lewej dłoni swój nieodłączny atrybut — trójząb. Promienie ciepłego, majowego słońca odbijały się od wyniosłej, lśniącej postaci, powodując, że wpatrywanie się w nią przez więcej niż kilka sekund zmuszało do szybkiego odwrócenia wzroku.

Zakończywszy wspinaczkę Tusshar nie przystanął, by odetchnąć po wymagającej dużego nakładu sił wędrówce łańcuchem wznoszących się i opadających wzgórz, które zdawały się chronić Simlę przed resztą świata niczym cenny skarb. Zbyt wiele razy przemierzał już tę drogę, by potrzebować odpoczynku. Z satysfakcją stwierdził, że nie dostał nawet zadyszki, choć miał już swoje lata. Zawsze był okazem zdrowia, a teraz, gdy zbliżał się do sześćdziesiątki, a przynajmniej tak przypuszczał, bo tutaj Hindusi nie mieli w zwyczaju skrupulatnie zliczać przeżytych lat, mógłby z powodzeniem prześcignąć w podobnej wspinaczce niejednego młodziana.

Otarł tylko pot z czoła. Słońce grzało bezlitośnie, ale za miesiąc powinien nadejść monsun.

Zatrzymał się przed czterema schodkami, prowadzącymi na świeżo wyszorowaną, jeszcze lekko wilgotną werandę z ciemnego, tekowego drewna i szybko wytarł stopy w plecioną matę, która drapała nieprzyjemnie nagą skórę przy każdym dotyku. Służące, stojące na straży nieskazitelnego porządku, jaki zawsze panował w Astanie, z chęcią wytarzałyby go w pieprzu, gdyby ośmielił się pozostawić gdziekolwiek odciski brudnych stóp. Jednym susem przeskoczył schody, a następnie żwawo przemaszerował przez otaczającą parterowy budynek ze wszystkich stron werandę i wszedł między zawieszone w otwartych na oścież drzwiach sznury kolorowych drewnianych koralików, które, zderzając się ze sobą, zagrały nieskładną melodię.

We wnętrzu Astany panował przyjemny chłód i mylący oczy półmrok, typowy dla długich i wąskich korytarzy w tym domu. Zapukawszy do najbardziej oddalonych od wejścia drzwi, Tusshar nie czekał na zaproszenie. Wsunął się do środka i przestąpił z nogi na nogę na zimnej, wypolerowanej podłodze.

— Sahib. Telegram — odezwał się.

— Coś ważnego?  — zapytał John Somersett, obrzucając wzrokiem prostokątny kartonik, który Hindus niepewnie ściskał w dłoniach.

Tusshar nie znał odpowiedzi, więc zbliżył się do masywnego, bogato rzeźbionego biurka, ustawionego tak, by padało na nie jak najwięcej światła. John zmarszczył lekko czoło i spojrzał na wiadomość, którą służący wypuścił z pomarszczonej, pokrytej licznymi bliznami dłoni tuż przed jego nosem. Podniósł ją bliżej do oczu i zmrużył oczy, a potem wykonał taki ruch, jakby chciał poszukać swoich okularów, ukrytych pod stertami zalegających wokół papierów, ale zaraz z nich zrezygnował, bo już zapoznał się z treścią telegramu.

Odchrząknął cicho i rozkazał:

— Wyjdź.

Tusshar skłonił się ledwie zauważalnie i, nie odwracając się plecami, wycofał się na zewnątrz. Teoretycznie powinien się oddalić i zająć swoimi sprawami lub poszukać takowych w Astanie. Dziwna mina sahiba, kiedy mówił, żeby wyszedł,  kazała jednak zaczekać mu na korytarzu. Nie wiedział, jak długo kucał pod ścianą, wpatrując się bez zainteresowania w poruszane delikatnym, nie przynoszącym żadnej ochłody wiatrem koraliki, ale w końcu donośny głos kazał mu wrócić do gabinetu.

— Trzeba jak najszybciej wysłać odpowiedź — oznajmił bezbarwnym głosem John Somersett, przeczesując bez żadnej potrzeby swoje posiwiałe i przerzedzone włosy. — Masz może pojęcie, czy Rainier opuścił już Kolombo?

Tusshar przytaknął.

John potarł z roztargnieniem podbródek i przysunął się do ciasno zastawionego książkami i najróżniejszymi papierami biurka.

— Wiedział, że nie jest potrzebny na plantacji — stwierdził ze źle skrywaną irytacją w głosie. — Musimy go tu sprowadzić.

Minęła jeszcze dłuższa chwila, nim Tusshar odebrał od niego kartkę z zapisaną treścią telegramów. Niezbyt chciało mu się drugi raz tego dnia schodzić do miasta i potem znów wspinać się na wzgórze, z którego na Simlę spoglądała Astana, położona najwyżej spośród wszystkich okolicznych posiadłości należących do bogatych Anglików.

Był już przy drzwiach, kiedy sahib odezwał się jeszcze raz, tym razem takim głosem, jakby dopiero teraz w pełni dotarło do niego, jakie wieści właśnie otrzymał:

 — Stało się coś okropnego. Naprawdę okropnego.